Starość - przypowieść współczesna

 

Pewien starzec miał już 98 lat i prawie cały czas spędzał w łóżku lub w obszernym i wygodnym fotelu. Z dnia nadzień ubywało mu sił. Sam nie potrafił ani usiąść ani wstać z tego fotela. Miał już bardzo mało sił i sam nie rozumiał po co jeszcze żyje. Właściwie nie chorował, tylko słabł.

Kiedy odwiedzały go prawnuki lubił patrzeć jak śmieją się biegając, ale był jak w kinie. Nic nie mógł zrobić tylko mógł patrzeć. Nie mógł dołączyć do zabawy ani nawet coś skomentować, bo głos miał słaby, a zanim coś powiedział to prawnuki już były w innym pokoju. Więc się uśmiechał, cieszył swoją duszę radością przeżywaną przez najmłodszych członków rodziny. Dni mu się dłużyły, ale podczas rodzinnych zjazdów odżywał na chwilę. Z wielką przyjemnością patrzył na rodzinę przy stole, a po posiłku prowadził rozmowy. Zadawano mu dużo pytań o to jak żyć, jak prowadzić interesy i jak postąpić w konkretnej sytuacji życiowej.

Starzec odpowiadał powoli i z namysłem, bardziej sugerując mądre zachowanie niż udzielając szczegółowych instrukcji. Któregoś dnia podczas rodzinnego zjazdu ktoś zadał mu pytanie:

– Dziadku, jak byś zareagował, gdyby Syn Boży stanął przed tobą i powiedział: „chodź za mną”?

– Poprosiłbym go o siły bym mógł oderwać się od tego fotela. Gdybym jednak był w waszym wieku i miał rodzinę to spytałbym, jak daleko mogę zaniedbać rodzinę służąc Mu?

– Pewnie byś usłyszał, że nie wolno ci zaniedbać rodziny...

– Więc poprosiłbym o mądrość i siły, by podołać dwóm zadaniom jednocześnie.

– Dziadku, o co byś spytał Boga, gdybyś mógł z nim porozmawiać?

Po chwili namysłu dziadek odpowiedział:

– Spytałbym, czy jest zadowolony ze starości, jako swojego dzieła, czy uważa że mu się udała?

Zapadło milczenie. Jakoś nikt nie miał ochoty zadawać kolejnych pytań. Wszyscy za wyjątkiem małych dzieci byli świadomi, że każdy dzień życia dziadka jest prezentem od Boga i że dziadek żyje dłużej od innych osób. Zachował do późnej starości bystry umysł i prawie nie chorował. Jakoś nikt do tej pory nie pomyślał, że dziadek może być rozczarowany swoim stanem. Nigdy nie narzekał.

Starzec widząc ich zakłopotanie wyjaśnił:

– Pamiętam jak byłem dzieckiem, jak poszedłem pierwszy raz do szkoły i pamiętam wiele innych przeżyć, przeważnie miłych. Przez cały ten czas, przez całe moje życie zawsze byłem tym samym chłopcem, którego pamiętam z dzieciństwa. Nie zauważyłem, by w moim życiu był jakiś przełomowy moment, po którym stałem się dorosły, a tym bardziej kiedy stałem się stary. W którymś momencie dopadła mnie świadomość, że to już ten moment, że już czas podsumować swoje życie. Moje ciało posunęło się w czasie, ale dusza stoi w miejscu. Dusza się nie starzeje, przybywa jej tylko doświadczeń. Mógłbym tańczyć i mam na to ochotę, ale ciało mi nie pozwala. Szkoda że tak jest...

Jeszcze przez chwilę panowało milczenie, aż zrozumieli wszyscy, że dziadek już nie będzie nic mówił. Pogrążył się w swoich myślach.

Na drugi dzień, po śniadaniu, starzec powiedział:

– Miałem sen. Przyśnił mi się Poseł Boży i powiedział, że to mój ostatni dzień życia...

Zrobiło się poruszenie przy stole. Jeden przez drugiego prosił, by dziadek tak nie myślał, że tak na pewno nie będzie i ma przed sobą co najmniej 10 lat, bo jest w tak dobrej formie. Starzec podniósł rękę i wszyscy umilkli.

– Przecież wiem, że to był tylko sen. Nie takie rzeczy mi się śniły... – uśmiechnął się, po czym kontynuował. – Spytał, jakie mam życzenie, w jaki sposób chciałbym przeżyć ostatni dzień swego życia? Odpowiedziałem, że chciałbym znowu być młodym i przeżyć coś bardzo miłego. Tak się stało. Ponownie miałem 25 lat i zabiegałem o względy waszej babci, a mojej późniejszej kochanej żony. Czułem się wspaniale całkowicie zatraciłem się w młodości i zapomniałem, że to tylko sen i że czasu mam mało. Niestety Poseł mi przypomniał gdy nagle pojawił się i oznajmił, że czas już dobiegł końca. Przeraziłem się i zacząłem protestować, że tak nie można, że miałem plany, że to nie był cały dzień tylko bardzo krótka chwila i wówczas nadjechał pijany kierowca, a ja stałem na środku jezdni. Obudziłem się.

Wszyscy milczeli, więc starzec dodał:

– Młodość to bardzo piękny dar od Boga i jest przykro mi, jak widzę, że niektórzy z was ciężko pracują w młodości, by zmarnować sobie starość. Nie dożyjecie moich lat jeśli nie zmienicie swojego postępowania. Jestem zadowolony ze swego życia i pragnę już tylko dla was mądrości, a dla siebie odpoczynku. A teraz wybaczcie mi. Mam silne pragnienie oddalić się, by w modlitwie podziękować Bogu, że tak mądrze zaplanował starość.

Starzec z pomocą rodziny został przeniesiony do swojego pokoju.

– Dajcie mi chwilę, jak skończę się modlić to was zawołam.

Starzec został sam, a ponieważ nie mógł przybrać żadnej szczególnej pozycji do modlitwy, pochylił tylko głowę, a ręce rozłożył otwarte na oparciu swojego fotela. Przymknął oczy i zaczął się modlić. Chwalił Boga Ojca i Syna Bożego za niezwykłą mądrość i dobroć okazaną nie tylko ogółowi ludzi ale też jemu osobiście. Dziękował za to, że mógł dożyć czasów gdy do syta nakarmił swoje oczy dużą rodziną, że wszyscy trwają w miłości i nawzajem się wspierają. Dziękował za to, że starość jest tak mądrze pomyślana, że łatwiej człowiekowi pogodzić się z tym co nieuchronne, że pragnienie odpoczynku dorównuje pragnieniu życia. Modlił się bardzo długo i zapamiętale, więc nie zauważył, jak syn wszedł do pokoju i ze smutkiem stwierdził, że tata już nie oddycha. A starzec modlił się dalej.

____________________

krzysztof pomazańcowy

Ps. Powyższy tekst został oparty na mądrościach zawartych w Piśmie Świętym. Proszę znajdź niektóre z nich i umieść je w komentarzu.